Saar volgt een 3-daagse opleiding in Balinese massage in de “Spa Sekar Jagat” in Jimbaran, een half uur van ons hotel.

Zo’n massage hoort bij een Bali vakantie dus we kunnen maar beter voorbereid zijn.

We zijn op prospectie geweest om kennis te maken met de eigenares en om de mogelijkheden te bespreken.

Natuurlijk moest daar dan een behandeling aan gekoppeld worden. We waren daar toch.

Saar koos voor een manicure en pedicure; het zou zo’n anderhalf uur gaan duren.

Dus dacht ik: “Wat kan me nog gebeuren na de ‘Hot Herbal Ball”-ervaring?” en besloot ook te gaan voor een manicure en pedicure.

Het klinkt wat ‘gay’, ik weet het, maar je moet het zo zien: ofwel zit je daar wortel te schieten met een kop zoete gemberthee en je op te winden omdat het zo lang duurt voordat je vrouw terug is, ofwel vertrouw je jezelf toe aan één van die sierlijke Balinese meisjes voor anderhalf uur.

Net zoals bij de massage was het ook mijn eerste keer voor wat pedicure en manicure betreft. Door iemand anders dan mijn vrouw bedoel ik dan natuurlijk.

Ik ben al wel vaker proefkonijn geweest en dat was steeds weer een hele logistieke gebeurtenis.

Alleen al het uitstallen van het materiaal kost Saar een minuutje of vijf. Schaartjes, tangetjes, scalpels, borstels, flesjes met onbekende vloeistoffen, wattenstokjes en een grote selectie aan scherpe voorwerpen allerhande. Gewoonlijk trekt ze dan nog van die chirurgische handschoenen aan om je te laten merken dat dit geen lachertje wordt.

Het resultaat is altijd heel netjes en ze heeft (tot nu toe) enkel in nagels en niet in mijn vel geknipt.

Om te beginnen moesten we buiten onze slippers uittrekken en op blote voeten naar binnen. Saar’s gezicht stond al onmiddellijk op storm en hagel.”Dat kan toch niet!”, zei ze. “Het volstaat dat er hier iemand een voetschimmel heeft en we hebben het straks allemaal!”. Eerste minpunt voor de koningsdochter.

We zaten naast elkaar en kregen eerst een voetbad in een veel te klein, plastic teiltje. Dan gingen twee, traditioneel geklede jongedames voor ons zitten, elk op haar eigen, felgekleurd plastic krukje. Twee emaillen schaaltjes naast zich met daarin hun materiaal. “Of mijn nagels moesten geknipt worden?”, vroeg mijn pedicure. Hèhè, waarom zat ik daar eigenlijk? “Yes, please.” zei ik waarop ze een oversized model nagelknipper bovenhaalde en daarmee op mijn teennagels aanviel. Ik hoorde Saar naast mij de lucht tussen haar opeengeklemde tanden naar binnen zuigen. Ik keek haar veiligheidshalve niet aan maar hield nauwlettend mijn tenen in de gaten.

Na een tijdje loste meisje twee, meisje één af en werkte verder aan voet één.

De eigenares kwam af en toe kijken en gaf op een bepaald moment een instructie in het Balinees aan één van de meisjes die daar rondliepen. Die kwam even later terug met de bril van Madame. Die zette zich op het krukje voor mij, bril op, pakte een vijltje en ja hoor…, “you are bleeding”, zei ze. Ze had me nauwelijks aangeraakt! Nu moet ik eerlijkheidshalve toegeven dat ik aan die teen al een tijdje een wondje had dat slecht genas. Ze probeerde het te deppen met een wattenstokje maar dat lukte niet. Ze zei wat in het Bahasa Indonesia tegen een medewerkster en ik herkende duidelijk het woordje ‘alcohol’. “is it painful?” vroeg ze. Ik hield me, tussen al die vrouwen, natuurlijk stoer en gaf geen kik. Was het een compensatie voor de toegebrachte verwonding of meende ze het, ze zat in ieder geval tegen Saar en de aanwezige meisjes te verkondigen hoe zacht Mister’s voeten wel niet waren en hoe weinig eelt hij wel niet had. Het was intussen aan het schemeren en er werd een TL-lamp gebracht. Blijkbaar werd het moeilijk de éne teen van de andere te onderscheiden.

Meisje nummer 4 kwam zich toen over mijn arme voeten ontfermen. Na afloop gaf ze me ook nog een voet- en kuitmassage. Een welverdiende beloning.

De manicure en bijbehorende handmassage brachten geen onverwachte verrassingen. Ik werd alleen wat langer verwend omdat Saar’s vinger- en teennagels gelakt moesten worden.

Waarom ik door 4 verschillende dames werd behandeld en mijn vrouw maar door één zal wel voor altijd een mysterie blijven.

Saar houdt het erop dat mijn voeten zo lomp en zwaar zijn dat de taak over vier meisjes moest worden verdeeld.

Ik, die de zachte druk van de handen en de ritmiek van de massage heb gevoeld en de blik in die donkere ogen heb gezien telkens ze vroegen “Do you like it Mister?”, weet natuurlijk wel beter. Ik zeg U: gevochten zal er zijn in dat achterkamertje om de voeten van Mister te mogen behandelen. “Soft as a baby’s skin” zei Madame.

Ik ben benieuwd wanneer Saar opnieuw zal willen gaan en of ik dan nog zal mee mogen.

Zouden je nagels sneller groeien in dit klimaat? Toch maar even googelen straks.