De vrouw waarmee ik, in een vorig leven, ons distributienetwerk in China heb opgezet heet Yu Yun. Yun betekent vis in het Chinees maar ze zat dus in de tapijtbusiness. Zoals iedere Chinees die zaken doet met westerlingen, heeft ook Yu Yun een Engelse naam. Ze heet Julie. Chinese vrouwen zijn erg zelfstandig en niet op hun mondje gevallen. Is dat historisch altijd zo geweest of is het een gevolg van het communistisch tijdperk, dat weet ik niet. Japanse vrouwen hebben dat veel minder. Uitzonderingen niet te na gesproken zoals bv. Miho Oshiro, de eigenares van ‘Minami’, het Japans restaurant waar ik vanavond met neef Thomas en zijn vriendin Liesje ga eten.
Ik heb Julie altijd voorgehouden dat we eerst een basisnetwerk moesten opbouwen met goede mensen die we konden vertrouwen, één per regio. Die moesten we alle mogelijke steun geven en exclusief laten werken in hun territorium. We moesten een goed product leveren aan een correcte prijs en met een goede service. Dan zou het netwerk zich op eigen kracht verder uitbreiden. De kracht van het woord is de beste reclame. Zij kon dan, als een spin in het midden van het web zitten en, waar nodig aan de touwtjes trekken. Een beetje beeldspraak is nooit slecht in China. Denk maar aan Dèng Xiǎopíng die zei ‘Het kan me niet schelen of een kat wit is of zwart, zo lang ze maar muizen vangt’.
Een lange introductie om te komen tot situatie van vandaag. We werken niet met tussenpersonen (touroperators, reisbureaus) voor de promotie van Villa Sabandari, maar proberen alles zelf te doen via de website, Tripadvisor, Flipkey, blogposts, sociale media enz. Dat lukt tot nu toe aardig. We krijgen zelfs regelmatig vragen van tussenpersonen waarvan de klanten aandringen op een verblijf bij ons. Omdat we geen commissie betalen aan tussenpersonen zijn die natuurlijk niet erg enthousiast om gehoor te geven aan de vraag van hun klanten. Ik leg hen dan uit dat we klein zijn en een transparante prijspolitiek willen voeren zodat niemand zich bekocht hoeft te voelen. Iedereen betaalt nl. hetzelfde. De touroperator kan natuurlijk altijd Villa Sabandari in een package stoppen en zijn winst nemen op de andere elementen in de package.
Gisteren kreeg ik het onaangekondigde bezoek van Frank Vandaele, de directeur van ‘Globevents’ en zijn Balinese agent. Frank bleek de oprichter te zijn van ‘Skikot’, een bedrijf dat hij enkele jaren geleden verkocht aan een Nederlandse concurrent. Een mevrouw die al bij ons had gelogeerd wilde een rondreis bij hem bestellen maar wou in Ubud zeker opnieuw in Villa Sabandari verblijven. Frank kon zich vinden in mijn filosofie en wil toch samenwerken.
Het is prettig toeven in het midden van het web.
